durup durup foça resimlerine bakarak hiç bi sorum
luluğun olmadığı, huzurlu, yaptığımızın en mühim işin duş alıcak yer aramak olduğu ve zamanımızı orda burda oturup bira tüketerek harcadığımız -ki burda harcamak aslında yanluş bi kelime gerçek anlamda yaşamak oydu çünkü- günlere geri dönme düşüncesi kurcalıyor beynimi. "an"lar çalabilmek, "an"lara hapsolabilmek, "an"ların büyüsüne sarıp sarmalanmak... bi mucize asıl beklediğim sanrm.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder