garip bi şekilde sunuyor bu aralar hayat gerçekliklerini , gittiğim yolun fazla iyimser olduğunu kısmen acı bi şekilde gösteriyor bana..ve ben elife diyorum " sanırım büyümek böyle bişey...". nekadar da değiştiğiimizi düşünüyoruz elifle kafa kafaya vermiş kahve dünyasında kahvelerimizi yudumlarken... eski iyimser, incelikli, detaycı, çocuk hallerimize biraz da özlemle bakıyoruz aslında, büyümek böyle bişeydiyse kötüymüş diye düşünüyoruz... nasır bağlıyor gibiyiz çünkü, duvarlarımız kalınlaşıyor giderek, ışık girmez oluyor içeri artık... çünkü gözleri kör etmekten başka bişey yapmıyo artık o ışık, eskisi gibi diil... ama biraz polyanna olmak gerekirse hala şaşırabliyorum yaşadıklarıma,insanlara; hala gözümü dikip duwara karşı oturabiliyorum 1 saat uyuşmuş bir beyin kırık bir kalp ve üstüne kocaman bir şaşkınlıkla... korkum yakında o acıyı bile hissedemicek olmak ... o zmanlar da oldukça yakınımda sanki ama bundan size ne aslında bu hayatla benim aramda bişe.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder